Sterk spul, hè?

Vorig jaar heb ik, na de nodige training, met vrienden deelgenomen aan de tweede Nederlandse editie van de Fisherman'sFriend StrongmanRun in Hellendoorn. Dat was een leuk, gezellig, maar zwaar evenement waar we nogal wat commentaar op hadden omdat we vonden dat het echt wel beter kon. Leuk en gezellig is niet echt iets wat door de organisatie komt, maar door de deelnemers zelf moet worden bereikt, maar als de organisatie goed is, helpt dat natuurlijk wel mee. Het weer is een ontzettend belangrijke factor waar niemand vat op heeft. Maar voor een evenement als dit, waarbij je veel nat bent is het enorm belangrijk. Wat je daar als organisatie dan aan invloed op kunt uitoefenen is niet het veranderen van het weer, maar wel het zorgen dat deelnemers niet teveel afkoelen. Goede doorloop bij de hindernissen, een belangrijk deel van het parcours, is dus een must! Gelukkig was het weer prima, weinig wind en de temperatuur was aangenaam voor het sporten, dus dat werkte geweldig. Echter de wachttijden bij (enkele!) hindernissen was veel te lang. En de gevolgen kon je dan ook direct na die hindernissen zien, daar waar heel veel deelnemers in de kant lagen met kramp in de te veel afgekoelde spieren...

Al met al was het wel een geslaagde dag en ik heb er toen al over nagedacht of ik hier nog een keer aan wilde deelnemen. Aan de ene kant vond ik het de moeite waard, maar aan de andere kant vond ik dat het al wel erg druk was (met zo'n 8.000 deelnemers) en dat maakt de wachttijden bij hindernissen niet aantrekkelijk. Grootschalige evenementen zoals de 7-heuvelen-loop en de Dam-tot-Dam loop zijn ook zo druk en dat vind ik dan al gauw niet leuk meer. Voor mij is een keer nog leuk dan, maar dan zoek ik wel weer iets anders. Bovendien was de prijs voor deelname voor dit evenement in 2014 inmiddels opgeschroefd tot zo'n 70 euro per persoon. En als daar nou ook nog een goed doel mee wordt ondersteund dan vind ik dat nog te overwegen, maar alleen voor de organisatie van een al zwaar gesponsord evenement als dit? Nee, dan mag iemand anders wel in mijn plaats.

Enfin, afgelopen zaterdag belde een van mijn maten met de vraag of toch niet nog een keer mee wilde doen omdat een van hen was uitgevallen. Tja, wat doe je dan? Leuk, gezellig, zwaar? Dat zit allemaal wel goed, maar om nou ongetraind een halve marathon met hindernissen te gaan lopen? Dan moet je toch wel een beetje van het padje af geraakt zijn. Dus, ik doe mee!

Aan het weer zou het (weer) niet liggen; weinig wind, lekkere temperatuur en beetje zon erbij, prima om te sporten! Benieuwd hoe het parcours dit jaar zou zijn ben ik naar Hellendoorn gereden. Daar, met de teamgenoten, omgekleed en naar het startvak: druk!
Maar goed, we stonden vrij ver vooraan ('going for the kill') dus dat zou vast wel wat tijd schelen bij de hindernissen. En dat klopte ook. We hebben nu (vooral bij de schuttingen) de helft van de tijd staan wachten, en dat was nog steeds veel te lang! Iedereen heeft tijd nodig om over zo'n schutting te klimmen, met 6 tot 8 tegelijk naast elkaar. Maar iedereen stopt, kijkt, zucht en begint en het kost veel tijd om dat hele deelnemersveld over die ene schutting te krijgen. En dat een aantal schuttingen achter elkaar. Jammer, want ook nu weer was het stil staan wachten voor de hindernissen misschien wel de zwaarste hindernis. In elk geval de hindernis die voor de meeste verstijving en verkrampte spieren zorgde.

Hoe dan ook, leuk en gezellig was het weer met de deelnemers onder elkaar. Zwaar was het ook, de laatste 4 kilometer heb ik denk ik op mijn wenkbrauwen gelopen. En stijve ledematen heb ik nu (vier dagen na de run) nog steeds! Volgend jaar weer? Ik denk het niet, maar je weet nooit. Ik doe liever iets anders:

Dus: 19 oktober 2014 de Mud Race, van de Stoerderij in Breugel naar Vair in Keldonk.